Τα λεμφώματα, ιδιαίτερα τα λεμφώματα τύπου μη Hodgkin's, παρουσιάζουν αύξηση.

Ο καρκίνος αυτός του λεμφατικού συστήματος πιθανόν να σχετίζεται με την αυξημένη χρήση αντιβιοτικών και άλλων φαρμάκων.

Είναι γνωστό ότι τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα μπορεί να είναι αιτία πρόκλησης λεμφωμάτων. Τα φάρμακα αυτά, επειδή μειώνουν το σύστημα άμυνας του οργανισμού, τον καθιστούν πιο ευάλωτο στην ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων και ιδιαίτερα στη γένεση καρκίνων του λεμφατικού συστήματος.

Η αύξηση της συχνότητας των λεμφωμάτων τύπου μη Hodgkin's και η σχέση με τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, οδήγησε τους ερευνητές στην υποψία μήπως υπάρχουν και άλλα φάρμακα που λόγω της αυξημένης χρήσης τους, μπορεί να προκαλούν λεμφώματα. 

Σε έρευνα που διήρκεσε από το 1999 έως το 2002, ερευνητές εξέτασαν την κατανάλωση φαρμάκων σε 3.055 ασθενείς με λέμφωμα μη Hodgkin's από τη Δανία και τη Σουηδία. Η κατανάλωση σε φάρμακα των ασθενών αυτών, συγκρίθηκε με εκείνη 3.187 ατόμων χωρίς καρκίνο.

Διαπιστώθηκε ότι υπήρχε ισχυρός συσχετισμός μεταξύ κινδύνου προσβολής από κακοήθες λέμφωμα τύπου μη Hodgkin's και αυξημένης χρήσης αντιβιοτικών.

Η λήψη θεραπείας αντιβίωσης για περισσότερο από 10 φορές κατά την ενήλικη ζωή, βρέθηκε να αυξάνει κατά σχεδόν 2 φορές περισσότερο τον κίνδυνο προσβολής από λέμφωμα. Ταυτόχρονα φάνηκε ότι η λήψη αντιβίωσης αύξανε τον κίνδυνο προσβολής για όλες τις μορφές μη Hodgkin's λεμφώματος. Η αυξημένη κατανάλωση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (όπως η ιβουπροφαίνη και η δικλοφαινάκη) είχε μεν συσχέτιση με την αύξηση κινδύνου για λέμφωμα, όμως η σχέση αυτή ήταν αδύνατη. Για άλλα φάρμακα, δεν βρέθηκε σχέση μεταξύ κατανάλωσης και κινδύνου για λέμφωμα.

Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι η φλεγμονή, οι μολύνσεις, η ευπάθεια στις μολύνσεις και ή αυξημένη κατανάλωση αντιβιοτικών ή μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών, πιθανόν να αυξάνουν τον κίνδυνο για λεμφώματα τύπου μη Hodgkin's.

Βασικά παραμένει αναπάντητο το ερώτημα εάν είναι τα αντιβιοτικά τα ίδια που προκαλούν τη νόσο ή εάν ευθύνεται μια άλλη κατάσταση η οποία οδηγεί στη χορήγηση των αντιβιοτικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων.

Το κατά πόσο η μεγάλη χρήση των αντιβιοτικών μπορεί να προκαλεί καρκίνο, παραμένει θέμα προς διερεύνηση. Όμως εκείνο που διαπιστώνεται διεθνώς, είναι ότι η αλόγιστη χορήγηση αντιβιοτικών αυξάνεται.

Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι φαρμακοποιοί, δίνουν εύκολα σε ασθενείς με παθήσεις του άνω αναπνευστικού συστήματος (κρυολόγημα, γρίπη, ιογενής ωτίτιδα, βήχας) αντιβιοτικά που στην ουσία δεν είναι αναγκαία.

Ταυτόχρονα παρατηρείται δυστυχώς η τάση για χορήγηση ισχυρών, ευρέως φάσματος αντιβιοτικών σε ασθενείς με ιώσεις. Στις ιώσεις τα αντιβιοτικά δεν χρειάζονται. Η χορήγηση αντιβιοτικών σε ιώσεις γίνεται σπάνια, σε ευπαθείς ομάδες όταν υπάρχουν επιμολύνσεις με βακτηρίδια.

Είναι απαραίτητο η χορήγηση αντιβιοτικών να γίνεται με βάση αυστηρά κλινικά κριτήρια.

Η υπερβολική και αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών εγκυμονεί κινδύνους ανάπτυξης ανθεκτικών μικροβιακών στελεχών επικίνδυνων για την υγεία, υπάρχουν υποψίες συσχετισμού με λεμφώματα και παράλληλα είναι οικονομικά ασύμφορη.