Ο κίνδυνος των παιδιών αυτών για οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία, είναι εφτά φορές μεγαλύτερος σε σύγκριση με παιδιά που το σπίτι τους είναι μακριά από ανάλογες εγκαταστάσεις.

Ο κίνδυνος δεν εξαρτάται μόνο από τη γεωγραφική σχέση του σπιτιού των παιδιών και των σταθμών βενζίνης ή εγκαταστάσεων όπου επιδιορθώνονται αυτοκίνητα. Όσο περισσότερο ένα παιδί ζει κοντά σε τέτοιες εγκαταστάσεις, τόσο μεγαλύτερος φαίνεται να είναι ο κίνδυνος που έχει για να προσβληθεί από τη μια ή την άλλη μορφή λευχαιμίας.  

Τα σοβαρά αυτά συμπεράσματα προκύπτουν από επιδημιολογική έρευνα που διεξήγαγαν Γάλλοι ερευνητές κατά την οποία αναλύθηκαν τα δεδομένα που αφορούσαν 500 βρέφη που έπασχαν από την εν λόγω νόσο.

Η οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία είναι η πιο συχνή μορφή λευχαιμίας που προσβάλλει τα παιδιά. Αποτελεί περίπου το 85% των περιπτώσεων ενώ το υπόλοιπο αντιπροσωπεύει κυρίως τις οξείες μυελοβλαστικές λευχαιμίες. Η λευχαιμία είναι η πιο συχνή μορφή κακοήθους νόσου που προσβάλλει τα παιδιά. Αποτελεί περίπου το 40% του συνόλου των καρκίνων που προσβάλλουν τα παιδιά και τους έφηβους. Οι άλλοι πιο συχνοί καρκίνοι του παιδιού είναι οι εγκεφαλικοί όγκοι, τα λεμφώματα, οι εμβρυϊκοί όγκοι διαφόρων οργάνων και άλλοι.

Η αναζήτηση των παραγόντων που προκαλούν λευχαιμία και άλλους καρκίνους στα παιδιά, είναι ένα βασανιστικό πρόβλημα τόσο για τους γονείς των παιδιών όσο και για τους γιατρούς και επιστήμονες που μελετούν τις κακοήθεις ασθένειες των παιδιών.

Δυστυχώς η αναζήτηση των αιτιών που προκαλούν τον καρκίνο στα παιδιά δεν ήταν μέχρι σήμερα ιδιαίτερα επιτυχής. Για το 95% των περιπτώσεων, δεν είναι δυνατόν να αναγνωρισθεί η αιτία που προκάλεσε την ασθένεια.

Μόνο για το 5% των περιστατικών υπάρχει ο κληρονομικός γενετικός παράγοντας που ευθύνεται για την εκδήλωση της κακοήθους νόσου. Μεταξύ των περιβαλλοντικών παραγόντων που αποδείχθηκε ότι είναι ικανοί να προκαλέσουν λευχαιμία περιλαμβάνονται η ιονίζουσα ακτινοβολία, χημικές ουσίες όπως το βενζένιο, ορισμένα φάρμακα συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων χημειοθεραπευτικών φαρμάκων.

Το βενζένιο στους ενήλικες προκαλεί λευχαιμία. Η ουσία αυτή χρησιμοποιούταν παλαιότερα ως διαλύτης σε μπογιές. Οι ελαιοχρωματιστές, κινδύνευαν περισσότερο από λευχαιμία λόγω βενζενίου.

Στη Γαλλική έρευνα δεν είναι σίγουρο ποιος είναι ο παράγοντας που ευθύνεται για την αυξημένη συχνότητα των περιπτώσεων λευχαιμίας στα παιδιά που ζουν κοντά σε σταθμούς.

Η εύρεση συσχετισμού δεν σημαίνει αναγκαστικά και αιτιολογική σχέση. Επιπρόσθετα έχουμε το παράδειγμα των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων όπου αρχικά βρέθηκαν συσχετισμοί μεταξύ έκθεσης στα εν λόγω πεδία και παιδικής λευχαιμίας αλλά στη συνέχεια  περισσότερες έρευνες δεν απέδειξαν μια αιτιολογική σχέση.  

Η άποψη μας είναι ότι θα πρέπει να περιμένουμε την κριτική ανάλυση των αποτελεσμάτων των Γάλλων ερευνητών και από άλλους εμπειρογνώμονες του ζητήματος. Παράλληλα είναι αναγκαία η επιβεβαίωση των ευρημάτων αυτών και από άλλες επιδημιολογικές μελέτες.

Τέλος είναι αναγκαίο να αποδειχθεί η αιτιολογική σχέση και ο μηχανισμός πρόκλησης της λευχαιμίας στα παιδιά κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που ενοχοποιούνται.

Για τους λόγους αυτούς δεν δικαιολογείται προς το παρόν οποιαδήποτε πρόωρη δράση αλλά επιβάλλεται η προσεκτική παρακολούθηση του θέματος.